Lotta Comunista

Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει την δημιουργία εσωτερικών συνδέσμων, επικεφαλίδων, παραγράφων κλπ. Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τις σελίδες Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων.

«Το 1867 έβγαινε ο πρώτος τόμος του «Κεφαλαίου», έργο για το οποίο ο Μαρξ θυσίασε «την υγεία, την ευτυχία της ζωής και την οικογένεια», όπως έγραψε ο ίδιος. Το προλεταριάτο, επιτέλους, είχε την επιστήμη του και μπορούσε να βγει από την ομίχλη του ουτοπισμού [...]. Έναν αιώνα αργότερα, το «Κεφάλαιο» όχι μόνο επιβεβαίωσε την επιστημονική του εγκυρότητα αλλά καθίσταται αναγκαίο ως επιστήμη του μέλλοντος, ως επιστήμη της επανάστασης. Το έργο του Μαρξ είναι ακόμα ως ένα βαθμό προς εμπέδωση, αλλά ως προς ένα μεγαλύτερο ακόμα βαθμό προς ανάπτυξη και εφαρμογή. Είναι ένα έργο που μέχρι τώρα, δεν απελευθέρωσε παρά μόνο ένα ελάχιστο μέρος της δύναμής του. Γι’ αυτό το λόγο είναι το έργο του μέλλοντος, το οπλοστάσιο της τάξης του μέλλοντος».
(Lotta Comunista, Μάρτης-Απρίλιος 1967)

«...η λειτουργία του επαναστατικού κόμματος δεν είναι και δε μπορεί να είναι μόνο, εκείνη της πρόβλεψης. Ο μαρξισμός μάς εφοδιάζει τα όργανα της ανάλυσης που εξατομικεύουν και προβλέπουν τις τάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις αντιφάσεις της, τις αντιθέσεις της, τους διασπαθισμούς της: ακριβώς γι’ αυτό ο μαρξισμός είναι επιστήμη. Αλλά για τους επαναστάτες, οι προβλέψεις είναι μονάχα η προϋπόθεση της πολιτικής πράξης, της πολιτικής πάλης: ακριβώς γι’ αυτό ο μαρξισμός είναι, προ πάντων, η επιστήμη της επανάστασης, η επιστήμη της σχέσης μεταξύ των αντικειμενικών συνθηκών που καθορίζονται ιστορικά και της υποκειμενικής συνειδητής παρέμβασης του κόμματος».
(Arrigo Cervetto,^[1] 1969)

Η Lotta Comunista (Κομμουνιστική Πάλη) είναι ένα ιταλικό εξωκοινοβουλευτικό κόμμα (astensionismo strategico, δηλαδή δεν αναγνωρίζονται οι κοινοβουλευτικές δυναμικές ως επίκαιρη τακτική για τη στρατηγική του κόμματος) της ιταλικής κομμουνιστικής αριστεράς με ιδρυτές τους Αρίγκο Τσερβέτο^[2] και Λορέντσο Παρόντι, θεμελιωμένο στις ιδέες των Μαρξ και Λένιν.

Η οργάνωση κατάγεται από το έργο και τη δραστηριότητα ορισμένων πρώην ανταρτών της GAAP (Gruppi Anarchici di Azione Proletaria – Αναρχικές Ομάδες Προλεταριακής Δράσης), στις αρχές της δεκαετίας του '50, που συμμετείχαν στην FCL (Federazione Comunista Libertaria – Ελευθεριακή Κομμουνιστική Ένωση), η οποία θα διαγραφεί από την FAI (Federazione Anarchica Italiana – Ιταλική Αναρχική Ένωση) λόγω της Μαρξιστικής Λενινιστικής στροφής τής GAAP, στην οποία θα προσχωρήσει η ομάδα Azione Comunista (Κομμουνιστική Δράση) μόλις απομακρυνθεί από το PCI (Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας), τασσόμενη υπέρ της Ουγγρικής εξέγερσης που καταπνίγηκε από τα σοβιετικά τανκς (1956).

Ο σταλινισμός, για όλους εκείνους τους αποσχισθέντες, όριζε την αντιδραστική πολιτική μορφή της αντεπανάστασης που επακολούθησε μετά το θάνατο του Λένιν. Κατά συνέπεια, η οργάνωση εναντιώθηκε στις θέσεις του PCI που θεωρούταν όχι μόνο εξωτερικά εξαρτώμενο από το Κ.Κ.Σ.Ε. (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης), αλλά και εσωτερικά διευθετούμενο από τον ντόπιο ιταλικό καπιταλισμό. Όλη εκείνη η δρώσα πραγματικότητα ενδυνάμωνε τη γεωπολιτική δομή που σχηματιζόταν, εμποδίζοντας τη γέννηση και την ανάπτυξη των πραγματικών μαρξιστικών και διεθνιστικών δυνάμεων.

Το 1965, έπειτα από μια περίοδο αποσαφήνισης θεωρητικών ζητημάτων στο εσωτερικό της οργάνωσης, επιλέγεται η ονομασία "Lotta Comunista" και ακολουθείται η τακτική της στρατηγικής αποχής από τις κοινοβουλευτικές εκλογές και τον κρετινισμό της «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

Σκοπός του κόμματος είναι η διάδοση της επιστήμης του μαρξισμού στις μάζες και η ριζοσπαστικοποίηση του προλεταριάτου των πόλεων για την οργάνωση της προλεταριακής επανάστασης.

Η κεντρική έδρα της Lotta Comunista βρίσκεται στη Γένοβα αλλά δραστηριοποιείται σε όλες τις βιομηχανικές και πανεπιστημιακές δομές και οι εργατικοί - φοιτητικοί κύκλοι του Μιλάνου, του Τορίνο, της Ρώμης και της Νάπολης είναι ιδιαίτερα δραστήριοι. Έχουν επίσης αναπτυχθεί διάφορες άλλες έδρες στο εξωτερικό, με κυριότερη εκείνη της Γαλλίας^[3] αλλά και στην Ελλάδα και στην Ισπανία. Εκδίδει και διαχέει μαζικά την ομώνυμη μηνιαία εφημερίδα που ιδρύθηκε το 1965. Οι εκδόσεις Lotta Comunista, με διάφορες σειρές βιβλίων συγκεντρώνουν και προτείνουν το υλικό που παράγουν από το 1950 μέχρι και σήμερα στην ιταλική, γαλλική, ισπανική, αγγλική, ελληνική,^[4] πορτογαλική, ρωσική και γερμανική γλώσσα.

Ένα από τα βασικότερα σημεία της πολιτικής πρακτικής της Lotta Comunista είναι η λεγόμενη σωστή εφαρμογή της μαρξιστικής επιστήμης. Η Lotta Comunista πάντα απέρριπτε κατηγορηματικά την ιδέα πως στη Σοβιετική Ένωση, στις διάφορες χώρες δορυφόρους της και στην Ασία πραγματοποιήθηκε η οποιαδήποτε μορφή κομμουνισμού, θεωρώντας πως στη Σοβιετική Ένωση και μετά το θάνατο του Λένιν, έλαβε χώρα μια πραγματική αριστοκρατία γραφειοκρατών δημιουργώντας ένα είδος καπιταλισμού διοικούμενου και ελεγχόμενου από μια κυρίαρχη πολιτική τάξη: Τον κρατικό καπιταλισμό. Επιπλέον, ο σταλινισμός εξευτέλισε την Οκτωβριανή επανάσταση θεωρητικοποιώντας τη δυνατότητα ανάπτυξης ενός κομμουνιστικού συστήματος σε μια μόνο χώρα, σε έναν κόσμο κυριαρχούμενο από καπιταλιστικές δυνάμεις.

Κάθε χρόνο, στις 7 του Νοέμβρη, η Lotta Comunista εορτάζει την επέτειο της Οκτωβριανής επανάστασης που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της 25ης και 26ης Οκτωβρίου σύμφωνα με το τότε ισχύον Ιουλιανό ημερολόγιο της Ρωσίας του 1917. Την Πρώτη του Μάη, εορτάζει τη Διεθνιστική Πρωτομαγιά.

«...καταστρέφοντας τις νομικές εμφανίσεις, η μαρξιστική επιστημονική σύλληψη τοποθετεί την «ιδιοκτησία» σε συγκεκριμένο ιστορικό έδαφος και συνεπώς πάνω στη βάση ανάπτυξης μιας ορισμένης οικονομίας, της καπιταλιστικής, και όχι της οικονομίας γενικά. Η καπιταλιστική οικονομία είναι ιστορικά η οικονομία που καταργεί, στην ανάπτυξή της, την ατομική ιδιοκτησία. Ο σοσιαλισμός, πράγματι, είναι ιστορικά δυνατός και αναγκαίος γιατί προβάλλει, στην καπιταλιστική φάση, από τις υλικές βάσεις στις οποίες οι παραγωγικές δυνάμεις έγιναν κοινωνικές και οικονομικά ανήκουν σε όλη την κοινωνία. Ο καπιταλισμός είναι το εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που τώρα πια είναι σοσιαλιστικές, και είναι εμπόδιο όχι επειδή είναι ο «ιδιοκτήτης» των παραγωγικών δυνάμεων αλλά γιατί τις κατακρατά. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού παριστάνει, ιστορικά, την ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων που δε μπορούν πια να είναι «ατομική ιδιοκτησία». Αν δεν ήταν έτσι, ο σοσιαλισμός θα ήταν ιστορικά αδύνατος. Αντίθετα, ο σοσιαλισμός είναι δυνατός και αναγκαίος γιατί οι παραγωγικές δυνάμεις έγιναν κοινωνικό κεφάλαιο. Τα μέσα παραγωγής είναι ενσωματωμένη κοινωνική εργασία και μόνο όταν λειτουργούν ως ένας από τους παράγοντες της παραγωγής, επιτρέπουν την ιδιωτική οικειοποίηση των κατακρατητών τους. Και αυτό είναι δυνατόν, μόνο αν για τη λειτουργία τους παρεμβαίνει η μισθωτή εργασία. Αλλά αυτά καθαυτά τα μέσα παραγωγής, δεν είναι «ατομική ιδιοκτησία», γιατί αυτά καθαυτά δεν έχουν κανένα ειδικό δικαίωμα ιδιοκτησίας».
(Arrigo Cervetto, ^[5])